Eerste week!
Blijf op de hoogte en volg Lotte
26 Augustus 2015 | Argentinië, Villa Carlos Paz
Op dit moment ben ik al iets meer dan een week in Argentinië, en volgens mijn moeder betekent dat dat het tijd is voor een uitgebreid verslag (:
'Het jaar van mijn leven' begon voor mijn gevoel op 13 augustus. Die avond had ik mijn afscheidsfeest, waar ik (de titel geeft al een kleine hint) afscheid moest nemen van de eerste mensen. Heel veel gelachen en gehuild, geweldig lieve cadeaus gehad en zoveel chocola gekregen dat ik de helft niet kon meenemen ):
De dag moest ik echt een selectie maken van alle dingen die ik mee zou nemen en dat was lastiger dan verwacht. Ik ben de hele dag van boven naar beneden gelopen op alles te pakken en mezelf ervan te verzekeren dat ik niets belangrijks vergeten was. Ondanks mijn super geweldige selectievermogen was mijn koffer ruim over het maximaal toegestaande gewicht heen.
De ochtend daarna was het 15 augustus, de dag die er al heel lang aan zat te komen. Met een gigantische blauwe koffer, vrienden en familie ging ik op weg naar het vliegveld. Daar kregen we meteen het probleem dat we de koffer in de auto hadden laten liggen (ja dat gebeurde). Dus ik moest alvast in de rij voor de koffers gaan staan, terwijl er iemand terug liep naar de parkeerplaats.
Toen ik mijn koffer eindelijk had, kreeg ik bij de servicebalie problemen. Ten eerste was mijn koffer natuurlijk over het maximale gewicht heen, dus mocht ik 100 euro bijbetalen. Daarna kreeg ik lastige vragen omdat ik geen visum had voor Argentinië, maar ik had wel een retourticket voor rond april volgend jaar. Tja, leg dat maar eens uit. Ik heb daar ongeveer een kwartier gestaan terwijl ze met verschillende afdelingen zaten te bellen, en uiteindelijk kreeg ik toestemming om mn koffer af te voeren. Thank god.
Het was ondertussen al zo laat geworden dat ik iedereen alleen nog een snelle laatste knuffel kon geven. Dit kon natuurlijk niet zonder tranen en ik kreeg zelfs nog een laatste cadeau van m'n vriendinnen, wat ik in mijn al overvolle rugtas heb gepropt.
Met betraand gezicht ben ik de douane doorgelopen. De man achter de balie keek me fronsend aan en vroeg of het wel ging. 'Ja hoor' zeg ik lachend, terwijl ik de tranen uit mijn ogen aan het vegen ben. Heel overtuigend.
Vervolgens vergat ik de helft van mijn spullen bij een koffiestalletje, waar ik pas achter kwam toen ik al onderweg naar m'n gate was. Ik heb nog nooit zo hard gelopen.
De vlucht van Amsterdam naar Rio de Janeiro verliep prima. Het was een beetje saai, ik moest nodig naar de wc maar ik wilde film van de mensen naast me niet verstoren dus zodra ik in Rio geland was ben ik naar de meest dichtbij zijne wc gerend. Eenmaal op het vliegveld in Rio volgde de volgende uitdaging. Mijn vlucht stond niet op de borden, niemand sprak Engels en ik had geen flauw idee waar ik naartoe moest. Na ongeveer een uur als een kip zonder kop rondlopen kwam mijn vlucht op de borden, vond ik iemand die wist waar ik moest wezen en stond ik weer bij de douane. Daar ontstond het volgende probleem: in mijn paspoort stond geen stempel die er wel had moeten zijn. Dus veel gefrons van de man achter de balie, minutenlang geblader door mijn paspoort en uiteindelijk gaf hij me zelf de stempel die ik blijkbaar nodig had.
Verder verliep de reis zonder spannende hindernissen. Ook wel eens leuk (:. Ik moest urenlang wachten bij mijn gate en voor mijn gevoel heb ik daar 3 dagen gezeten. In het vliegtuig naar Córdoba heb ik alleen maar geslapen. In Córdoba wachtte gelukkig mijn koffer op me, wat in Zuid-Amerika blijkbaar altijd spannend blijft. Daar stond mijn eerste echte gastgezin, iemand van de Rotary (mijn organisatie) en mijn counselor op me te wachten. Iedereen bleef me maar knuffelen en in het Spaans tegen me praatten. Gewoon lachen en ja knikken is me toen al snel geleerd.
De eerste week heb ik in Córdoba gewoond, in het huis van de Rotary man en zijn vrouw. Ze waren heel erg aardig maar spraken geen woord Engels, dus dat was erg lastig. Ook waren ze redelijk oud, dus het grootste gedeelte van de dag zitten ze aan tafel tv te kijken. Ze hebben me wel Córdoba laten zien, maar ik snapte weinig van wat ze vertelden. Toch deden ze heel erg hun best en waren het lieve mensen.
De eerste paar dagen vond ik het nogal saai en miste ik iedereen in Nederland heel erg. Bij elke kop thee die ze voor me inschonken kon ik m'n tranen al weg knipperen omdat het me zo aan thuis deed denken. Hierom was ik ook nogal stil.
Na 2 dagen ontmoette ik hun dochter, Irene. Zij woonde boven haar ouders, samen met haar man en 2 kinderen. Voor een Argentijnse sprak ze redelijk goed Engels, dus dat was een opluchting. Vanaf toen werd het wat leuker. Irene heeft me veel van Córdoba laten zien, samen met haar vriendinnen. Ik ben een paar keer wezen mee eten. Ze heeft me ook alle scheldwoorden geleerd die er te leren vallen, en ze heeft ze op een blaadje geschreven en meegegeven voor het geval ik ze vergeet. Dus het is fijn dat ik in ieder geval weet hoe je iemand een klootzak noemt in het Spaans.
Over het eten: sowieso kom ik helemaal rond terug. Het is niet normaal wat ze hier eten. Ze eten hier sowieso 4 maaltijden per dag, ontbijt, lunch, rond theetijd en avondeten. Ontbijt begint met een soort puddingbroodjes. Lunch is warm, dus dat betekend iets als pasta. Rond theetijd komen de puddingbroodjes weer op tafel en en met avondeten pakken ze ook flink uit.
Ook drinken ze hier een speciale soort thee, mate. Het zit in een speciaal potje met heel veel kruiden, daar gooi je dan heet water bij en je zuigt het op door een metalen rietje. Het smaakt naar hele sterke groene thee en op dit moment vind ik het de beste vloeistof op aarde. Komt ook omdat er per druppel 2 liter suiker bij word gegooid. Zoals ik al zei, je kan me straks het vliegtuig uit rollen.
Na een week in Córdoba kwam iemand van de Rotary me weer halen om in het weekend bij hem te wonen, omdat mijn eerste gastgezin op vakantie was. Deze man is een soort van mijn 'vader' dit jaar, als ik iets nodig heb moet hij daar voor zorgen. Dus ik verhuisde voor een paar dagen naar zijn huis. Dit was in Villa Carlos Paz, het stadje waar ik deze periode ook ga wonen. Ik ben meteen smoorverliefd op het stadje geworden, in deze korte tijd dat ik hier ben. Echt wauw. Hoe wauw? Zó wauw.
De dochter van mijn 'vader' is op dit moment in Nederland, dus ik sliep in haar kamer. Ze wist dat ik kwam dus ze had de Nederlandse vlag voor me opgehangen, echt super lief.
Mijn 'vader' had 's middags vrienden van zijn dochter opgebeld met de vraag of ze wat met me wilden gaan doen. Dat wilden ze heel graag dus ik ben 's middags en 's avonds met hun opgetrokken. Het zijn super lieve meiden die redelijk Engels spreken, dus dat is fijn. Soms praten ze even in het Spaans met elkaar, maar als het te lang doorgaat roept iemand 'English!' en dan gaan ze weer over in het Engels. Super lief dus. Ik ben gelijk voor 100 dingen uitgenodigd. Ze hebben me het centrum laten zien, ik heb samen met ze voor het eerste de bus hier genomen, dat soort dingen.
Omdat ze mijn naam hier onuitspreekbaar vinden ben ik tot 'Lou' gedoopt. Irene is hiermee begonnen omdat ze 'Lotte' niet over dr tong kreeg. Ik vond het wel best dus nu stel ik me ook gewoon voor als 'Lou' omdat dat heel veel gedoe scheelt. Sowieso reageer ik op alles wat een beetje op mijn naam lijkt. 'Lot', 'Lota' 'Lou' 'Lottie', ik reageer.
Gister had ik een verjaardag van 1 van de meiden en dat was best gezellig. Weer meer mensen leren kennen en ik ben weer uitgenodigd voor meer feestjes, en dit weekend ga ik ook met ze uit.
Heb vandaag voor het eerst mijn school gezien en ben verhuist naar mn eerste echte gastgezin. Voelt goed om eindelijk mijn koffer uit te kunnen pakken.
School was weird. De meiden waren super verbaast over het feit dat ik naar een openbare school ga, en niet naar een privé school. Ik kreeg adviezen als 'altijd je telefoon in het zicht houden' en 'niet je haar in een staart, dat is makkelijk af te knippen'.
De school was redelijk klein. Mij werd van tevoren verteld dat ik niet mijn klas zou ontmoeten, dus ik was redelijk onvoorbereid toen ik toch ineens in mijn klaslokaal stond en iedereen me met open mond stond aan te staren. Het was echt te ongemakkelijk voor woorden. De directeur van de school hield een praatje over me terwijl ik geen idee had wat hij aan het vertellen was. Daarom keek ik maar een beetje awkward de klas in. Iedereen staarde, maar zodra ik oogcontact met iemand had keek diegene snel weg.
Toch lijkt het me op het eerste gezicht redelijk veilig om een paardenstaart te dragen.
Morgen dus mijn eerste schooldag. Het zal een dag worden van veel lachen en ja knikken, mijn haar beschermen en nadenken over bij welke gang ik ga (of misschien zal dat wel mee vallen).
Ik ga jullie op de hoogte houden ^^
Lots of love
Hou van jullie, zal altijd van jullie houden, wij zijn niet te breken,
Lou
'Het jaar van mijn leven' begon voor mijn gevoel op 13 augustus. Die avond had ik mijn afscheidsfeest, waar ik (de titel geeft al een kleine hint) afscheid moest nemen van de eerste mensen. Heel veel gelachen en gehuild, geweldig lieve cadeaus gehad en zoveel chocola gekregen dat ik de helft niet kon meenemen ):
De dag moest ik echt een selectie maken van alle dingen die ik mee zou nemen en dat was lastiger dan verwacht. Ik ben de hele dag van boven naar beneden gelopen op alles te pakken en mezelf ervan te verzekeren dat ik niets belangrijks vergeten was. Ondanks mijn super geweldige selectievermogen was mijn koffer ruim over het maximaal toegestaande gewicht heen.
De ochtend daarna was het 15 augustus, de dag die er al heel lang aan zat te komen. Met een gigantische blauwe koffer, vrienden en familie ging ik op weg naar het vliegveld. Daar kregen we meteen het probleem dat we de koffer in de auto hadden laten liggen (ja dat gebeurde). Dus ik moest alvast in de rij voor de koffers gaan staan, terwijl er iemand terug liep naar de parkeerplaats.
Toen ik mijn koffer eindelijk had, kreeg ik bij de servicebalie problemen. Ten eerste was mijn koffer natuurlijk over het maximale gewicht heen, dus mocht ik 100 euro bijbetalen. Daarna kreeg ik lastige vragen omdat ik geen visum had voor Argentinië, maar ik had wel een retourticket voor rond april volgend jaar. Tja, leg dat maar eens uit. Ik heb daar ongeveer een kwartier gestaan terwijl ze met verschillende afdelingen zaten te bellen, en uiteindelijk kreeg ik toestemming om mn koffer af te voeren. Thank god.
Het was ondertussen al zo laat geworden dat ik iedereen alleen nog een snelle laatste knuffel kon geven. Dit kon natuurlijk niet zonder tranen en ik kreeg zelfs nog een laatste cadeau van m'n vriendinnen, wat ik in mijn al overvolle rugtas heb gepropt.
Met betraand gezicht ben ik de douane doorgelopen. De man achter de balie keek me fronsend aan en vroeg of het wel ging. 'Ja hoor' zeg ik lachend, terwijl ik de tranen uit mijn ogen aan het vegen ben. Heel overtuigend.
Vervolgens vergat ik de helft van mijn spullen bij een koffiestalletje, waar ik pas achter kwam toen ik al onderweg naar m'n gate was. Ik heb nog nooit zo hard gelopen.
De vlucht van Amsterdam naar Rio de Janeiro verliep prima. Het was een beetje saai, ik moest nodig naar de wc maar ik wilde film van de mensen naast me niet verstoren dus zodra ik in Rio geland was ben ik naar de meest dichtbij zijne wc gerend. Eenmaal op het vliegveld in Rio volgde de volgende uitdaging. Mijn vlucht stond niet op de borden, niemand sprak Engels en ik had geen flauw idee waar ik naartoe moest. Na ongeveer een uur als een kip zonder kop rondlopen kwam mijn vlucht op de borden, vond ik iemand die wist waar ik moest wezen en stond ik weer bij de douane. Daar ontstond het volgende probleem: in mijn paspoort stond geen stempel die er wel had moeten zijn. Dus veel gefrons van de man achter de balie, minutenlang geblader door mijn paspoort en uiteindelijk gaf hij me zelf de stempel die ik blijkbaar nodig had.
Verder verliep de reis zonder spannende hindernissen. Ook wel eens leuk (:. Ik moest urenlang wachten bij mijn gate en voor mijn gevoel heb ik daar 3 dagen gezeten. In het vliegtuig naar Córdoba heb ik alleen maar geslapen. In Córdoba wachtte gelukkig mijn koffer op me, wat in Zuid-Amerika blijkbaar altijd spannend blijft. Daar stond mijn eerste echte gastgezin, iemand van de Rotary (mijn organisatie) en mijn counselor op me te wachten. Iedereen bleef me maar knuffelen en in het Spaans tegen me praatten. Gewoon lachen en ja knikken is me toen al snel geleerd.
De eerste week heb ik in Córdoba gewoond, in het huis van de Rotary man en zijn vrouw. Ze waren heel erg aardig maar spraken geen woord Engels, dus dat was erg lastig. Ook waren ze redelijk oud, dus het grootste gedeelte van de dag zitten ze aan tafel tv te kijken. Ze hebben me wel Córdoba laten zien, maar ik snapte weinig van wat ze vertelden. Toch deden ze heel erg hun best en waren het lieve mensen.
De eerste paar dagen vond ik het nogal saai en miste ik iedereen in Nederland heel erg. Bij elke kop thee die ze voor me inschonken kon ik m'n tranen al weg knipperen omdat het me zo aan thuis deed denken. Hierom was ik ook nogal stil.
Na 2 dagen ontmoette ik hun dochter, Irene. Zij woonde boven haar ouders, samen met haar man en 2 kinderen. Voor een Argentijnse sprak ze redelijk goed Engels, dus dat was een opluchting. Vanaf toen werd het wat leuker. Irene heeft me veel van Córdoba laten zien, samen met haar vriendinnen. Ik ben een paar keer wezen mee eten. Ze heeft me ook alle scheldwoorden geleerd die er te leren vallen, en ze heeft ze op een blaadje geschreven en meegegeven voor het geval ik ze vergeet. Dus het is fijn dat ik in ieder geval weet hoe je iemand een klootzak noemt in het Spaans.
Over het eten: sowieso kom ik helemaal rond terug. Het is niet normaal wat ze hier eten. Ze eten hier sowieso 4 maaltijden per dag, ontbijt, lunch, rond theetijd en avondeten. Ontbijt begint met een soort puddingbroodjes. Lunch is warm, dus dat betekend iets als pasta. Rond theetijd komen de puddingbroodjes weer op tafel en en met avondeten pakken ze ook flink uit.
Ook drinken ze hier een speciale soort thee, mate. Het zit in een speciaal potje met heel veel kruiden, daar gooi je dan heet water bij en je zuigt het op door een metalen rietje. Het smaakt naar hele sterke groene thee en op dit moment vind ik het de beste vloeistof op aarde. Komt ook omdat er per druppel 2 liter suiker bij word gegooid. Zoals ik al zei, je kan me straks het vliegtuig uit rollen.
Na een week in Córdoba kwam iemand van de Rotary me weer halen om in het weekend bij hem te wonen, omdat mijn eerste gastgezin op vakantie was. Deze man is een soort van mijn 'vader' dit jaar, als ik iets nodig heb moet hij daar voor zorgen. Dus ik verhuisde voor een paar dagen naar zijn huis. Dit was in Villa Carlos Paz, het stadje waar ik deze periode ook ga wonen. Ik ben meteen smoorverliefd op het stadje geworden, in deze korte tijd dat ik hier ben. Echt wauw. Hoe wauw? Zó wauw.
De dochter van mijn 'vader' is op dit moment in Nederland, dus ik sliep in haar kamer. Ze wist dat ik kwam dus ze had de Nederlandse vlag voor me opgehangen, echt super lief.
Mijn 'vader' had 's middags vrienden van zijn dochter opgebeld met de vraag of ze wat met me wilden gaan doen. Dat wilden ze heel graag dus ik ben 's middags en 's avonds met hun opgetrokken. Het zijn super lieve meiden die redelijk Engels spreken, dus dat is fijn. Soms praten ze even in het Spaans met elkaar, maar als het te lang doorgaat roept iemand 'English!' en dan gaan ze weer over in het Engels. Super lief dus. Ik ben gelijk voor 100 dingen uitgenodigd. Ze hebben me het centrum laten zien, ik heb samen met ze voor het eerste de bus hier genomen, dat soort dingen.
Omdat ze mijn naam hier onuitspreekbaar vinden ben ik tot 'Lou' gedoopt. Irene is hiermee begonnen omdat ze 'Lotte' niet over dr tong kreeg. Ik vond het wel best dus nu stel ik me ook gewoon voor als 'Lou' omdat dat heel veel gedoe scheelt. Sowieso reageer ik op alles wat een beetje op mijn naam lijkt. 'Lot', 'Lota' 'Lou' 'Lottie', ik reageer.
Gister had ik een verjaardag van 1 van de meiden en dat was best gezellig. Weer meer mensen leren kennen en ik ben weer uitgenodigd voor meer feestjes, en dit weekend ga ik ook met ze uit.
Heb vandaag voor het eerst mijn school gezien en ben verhuist naar mn eerste echte gastgezin. Voelt goed om eindelijk mijn koffer uit te kunnen pakken.
School was weird. De meiden waren super verbaast over het feit dat ik naar een openbare school ga, en niet naar een privé school. Ik kreeg adviezen als 'altijd je telefoon in het zicht houden' en 'niet je haar in een staart, dat is makkelijk af te knippen'.
De school was redelijk klein. Mij werd van tevoren verteld dat ik niet mijn klas zou ontmoeten, dus ik was redelijk onvoorbereid toen ik toch ineens in mijn klaslokaal stond en iedereen me met open mond stond aan te staren. Het was echt te ongemakkelijk voor woorden. De directeur van de school hield een praatje over me terwijl ik geen idee had wat hij aan het vertellen was. Daarom keek ik maar een beetje awkward de klas in. Iedereen staarde, maar zodra ik oogcontact met iemand had keek diegene snel weg.
Toch lijkt het me op het eerste gezicht redelijk veilig om een paardenstaart te dragen.
Morgen dus mijn eerste schooldag. Het zal een dag worden van veel lachen en ja knikken, mijn haar beschermen en nadenken over bij welke gang ik ga (of misschien zal dat wel mee vallen).
Ik ga jullie op de hoogte houden ^^
Lots of love
Hou van jullie, zal altijd van jullie houden, wij zijn niet te breken,
Lou
-
26 Augustus 2015 - 07:32
Emilie Zwagerman:
Leuk geschreven Lotte. Ik zou willen dat ik nog 17 was en dit ook mocht beleven. -
26 Augustus 2015 - 08:19
Maureen Vaalburg:
Geweldig geschreven☺. Verheugen ons nu al op je volgende belevenissen. -
26 Augustus 2015 - 12:17
Oma Agaath:
Lou dat is een lang verhaal ,nu heb ik een beetje voorstelling wat je allemaal meemaakt.Heel fijn om te lezen wat je allemaal beleefd. -
26 Augustus 2015 - 20:33
Tante MJ:
Heyyyy Lou. Wat geweldig leuk om wat te horen van je. Zo te lezen heb je het al goed voor elkaar.
wauw! Blijf vooral genieten. Xxx
-
27 Augustus 2015 - 06:23
Suzanneeee:
Mooi geschreven lottie! Ben benieuwd hoe het je verder af gaat!
-
27 Augustus 2015 - 11:12
Ilze:
He Lou, wat een avonturen nu al. Ik blijf je met plezier volgen! -
27 Augustus 2015 - 12:51
Elina:
Wohhh, al veel meegemaakt. Leuk om mee te lezen met je avonturen. Geniet ervan. -
27 Augustus 2015 - 15:57
Rem:
Super zoals je de eerste horden hebt genomen, zelfstandig reizen endan al lekker wat problemen.
Een leuk verslag en ik kijk uit naar het vervolg. gr.Rem -
27 Augustus 2015 - 15:58
Rem Jonker:
super hoor groeten Rem -
30 Augustus 2015 - 12:38
Verina Blum:
Lotte ik blijf je volgen!! -
09 September 2015 - 10:21
Jan Smit Rotary Medemblik:
Leuke schrijfstijl. Klinkt allemaal erg goed en vecht je door de hindernissen heen. Het wordt het jaar van je leven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
