*duistere muziek* Daar ben ik weer

En toen was het ineens 24 mei. Shit happends. Ik merk dat mijn talent om dingen uit te stellen niet verloren is gegaan in deze 9 (!) maanden. Hoe fijn is dat, dat ik toch mezelf blijf!! Zoals altijd is er weer absurd veel gebeurd. Ik heb er een heel mooi beeld bij dat mensen kunnen zeggen 'nee sorry ik kan niet mee naar je moeder, ik moet een blog lezen.' Het perfecte excuus.
Een van de grootste dingen die in deze periode is gebeurd is dat mijn moeder en mijn oma (dus eigenlijk mijn 2 moeders) naar Argentinië zijn gevlogen om me te bezoeken. Zaterdag 16 april, rond een uur of 1, kwamen ze aan. Door een geval van miscommunicatie heb ik ze in mijn eentje moeten ophalen op het vliegveld, wat niet zo heel erg was, aangezien ik het gewoon overleefd heb en het was nog best fun. Bij de aankomst hal zag ik al snel een man met een bordje 'Monique Blüm' in zijn handen staan. Na de verwarring bleek hij van de huurauto te zijn. Ik heb heel chill met hem zitten praten, wat een beetje de zenuwen verdreef. Waarom was ik zenuwachtig? Echt geen idee.
En toen kwamen ze aan, en het was echt extreem bizar. Zo vertrouwd en zo vreemd tegelijk. Binnen 2 minuten zat ik weer de typische gezinsgrappen te maken, maar tegelijkertijd regelde ik alles in het Spaans met het huurautobedrijf en zat m'n moeder al mijn armbanden te bestuderen.
Daarna met de huurauto van Córdoba naar Carlos Paz. En wauw, wat ging dat soepel. Ha. Het was een typisch geval van 'denken dat je ongeveer de weg wel weet maar het dus absoluut niet weten'. Dus we hebben er zo ongeveer 2 uur overgedaan. Het hielp ook niet mee dat de Argentijnse wegen niet logisch zijn en dat richtingsaanwijzers nauwelijks aanwezig zijn. Ik ben dat nu wel gewend, maar voor mijn familie was het even schrikken.
Na ons geïnstalleerd te hebben in het hotel, wat ongeveer 5 minuten lopen van mijn huis was, werden we uitgenodigd door mijn gastgezin om thee te komen drinken. Dit was ook weer extreem bizar. Ik moest continue schakelen van Nederlands naar Spaans, terwijl ik luisterde hoe mijn gastvader met mijn moeder Engels sprak. Het is vaak voorgekomen dat ik onopgemerkt in het Spaans tegen mijn moeder begon en dat mijn moeder zei: "Ja leuk Lot maar dat snapte ik dus niet." Hierdoor besef ik me wel dat mijn Spaans best redelijk is voor iemand die er zo goed als 0 aan gedaan had voordat ie hier kwam.

De dagen daarna hebben we Carlos Paz zitten verkennen, in zo'n verschrikkelijke tourbus gezeten waar we uit zijn gevlucht, naar Córdoba gegaan om mijn counselor en zijn gezin te ontmoeten, naar Alta Gracia gegaan om mijn beste vrienden te zien, en hebben we gegeten met mijn 'vader' in Argentinië. Het waren geweldige en rare dagen. Ik was constant helemaal kapot door telkens alles te moeten vertalen, om alles te regelen. Het kwam ook vaak genoeg voor dat iemand een heel verhaal tegen me begon en daarna zei 'leg dat even aan je familie uit'. En dat ik dan tegen mijn familie zeg: 'Ik heb ook geen idee wat hij zei, gewoon lachen en ja knikken.' En dat deden mijn moeder en oma dan ook braaf. Het waren redelijk goede acteurs.
Een van de lastigste dingen van die week vond ik dat ik me ineens herinnerde hoe het is om bij je echte familie te zijn. Een gastgezin kan absurd aardig zijn, maar het is nooit hetzelfde. Ik heb me nooit echt goed beseft hoe alleen ik hier eigenlijk ben en door de afwezigheid van dat gevoel kwam die realisatie ineens.
Voordat ze hier kwamen had ik een enorme dip periode van een paar weken. Ik begon dingen te denken als 'wat doe ik hier in godsnaam', ik sliep elke middag voor uren en de rest van de tijd zat ik een beetje te netflixen. Het bezoek van mijn familie heeft me echt geholpen. Het was zo lekker om gewoon weer dingen als 'jazeker de Hypotheker' te kunnen zeggen. Dat vertrouwde gevoel heeft me een stuk vrolijker gemaakt.
Het bezoek heeft me ook gerealiseerd dat ik zo veel geluk heb om hier te zijn. Hoe trots ik ben op Argentinië, en hoe ik die cultuur een klein beetje geadopteerd heb, en hoe geweldig het is om elke 20 meter een kiosk te hebben. Het heeft me geholpen om blij te zijn met de tijd die ik hier nog heb.

Ze zijn hier dus een week geweest. Op de dag dat ze vertrokken hebben ze me afgezet bij de bushalte in Carlos Paz, aangezien ik vroeg naar Córdoba moest naar mijn tweede oriëntatie. Het afscheid was voor mij niet heel lastig, omdat ik wist dat ik ze over 2,5 maand weer zou zien en omdat ik op het punt stond een superweekend te hebben.

Ik denk dat ik in oktober geschreven heb over mijn eerste oriëntatie. Het was net zo'n geweldig weekend, met als verschil dat al die vreemdelingen nu mijn beste vrienden zijn geworden. Hoe raar is het, wat een half jaar met vriendschappen kan doen. Tijdens de oriëntatie hebben we vreemde groepsspelletjes gedaan, gepraat over het zijn van een exchange student in het algemeen, en vooral heel veel lol gehad. 's Nachts heb ik een half uur geslapen, en dat zegt wel genoeg.

Gelijk na de oriëntatie begon de Noord-trip. Van 24 april tot 10 mei reizen met Rotary, door Chili, noord Argentinië en Buenos Aires.
We vertrokken eerst naar Chili. 's Nachts overnachtten we in de bus, dus toen ik wakker werd, uit het raam keek en sneeuw zag dacht ik dat ik nog droomde. Maar het was dus wel sneeuw. Ik had even over het hoofd gezien dat de grens tussen Argentinië en Chili plaatsvind op het hoogtepunt van een gebergte dat hoger ligt dan de Alpen. Tja. Met z'n allen stonden we klappertandend met een temperatuur van -15 buiten bij de douane.
Verder was Chili absurd mooi, met zee, bergen en palmbomen. De nieuwe valuta was weer wel zeer verwarrend en mijn collectie 'raar geld' is weer aangevuld.
Na 2 dagen Chili gingen we weer terug naar Argentinië, waar we aankwamen in de hoofdstad van de provincie Mendoza, Mendoza (Argentijnen zijn daar heel goed en zeer origineel in, Salta, Salta, Cordoba, Cordoba, Buenos Aires, Buenos Aires, Jujuy, Jujuy). Mendoza was zo mooi dat ik mijn leven in Córdoba in twijfel trok. Op de markt heb ik nogal wat geld uitgegeven aan de verkopers die precies de juiste dingen weten te zeggen.
Vanuit Mendoza gingen we naar Tilcara, in de provincie Jujuy. Dit was mijn favoriete stukje van de reis. Tilcara is een plaatsje waar je een berg aan nationale kleding kan kopen voor weinig geld. Wat ik dus ook heb gedaan. 2 fabulous Argentijnse broeken zijn nu mijn bezit. Vanuit Tilcara zijn we doorgereisd naar de provincie Salta, waar de hoofdstad Salta ongeveer Córdoba in het klein was, en een stuk schoner en mooier. Als ik ooit in Argentinië ga wonen, Salta Ciudad it is.
Noord Argentinië is trouwens geobsedeerd door lamas en alpacas. No joke. (Het lijken de makers van the Sims wel, ooit gespeeld? Llamas everywhere). Natuurlijk heb ik ook een pullover van alpaca vacht gekocht.
Na Salta was het tijd om afscheid te nemen van de helft van de groep, om vervolgens onze weg te vervolgen naar de provincie Buenos Aires, waar we eerst een dierentuin hebben bezocht. Om eerlijk te zijn heb ik niet zo veel dieren gezien. Een vriendin en ik vonden al snel een plaatje in een koffietent waar ze heerlijke brownies verkochten. Ik heb het wel naar m'n zin gehad.
Daarna zijn we doorgereisd naar Buenos Aires, waar we naar ongeveer 1,5 dag rondgerend hebben. Om eerlijk te zijn vond ik het niet zo spectaculair. Het was leuk, maar niet echt een extreme 'wow Buenos Aires wat een hoogtepunt van mijn reis'. De laatste nacht hebben we met de groep vlaggen beschreven, gezongen en natuurlijk weinig geslapen.
Vaak was het 's nachts feesten en overdag slapen. Als ik 's nachts 3 uur geslapen had en we overdag lekker door een natuurpark gingen rijden, lag ik in coma totdat we eruit moesten om foto's te maken. Niet dat ik geen absurd mooie dingen gezien heb, maar ik heb heel wat uren slaap ingehaald terwijl een gids ons vertelde waar we op moesten letten.
Samenvattend denk ik dat het een paar van de beste weken van mijn exchange waren.

Terug komen van de trip en weer in het normale leven glijden vond ik best moeilijk. Om eerlijk te zijn vind ik het wel mooi geweest en kan ik niet wachten tot alles weer normaal is. Het is niet dat ik het niet meer leuk vind, wat er zijn momenten dat ik nog heel erg geniet en dat ik denk 'damn wat is dit toch een geweldig jaar', maar ik heb het gevoel dat ik wel een beetje klaar ben.
School is ook absurd saai. En met absurd saai bedoel ik echt absurd saai. Ik hoef namelijk niets te doen. Ik zit in de klas terwijl de rest toetsen maken, leren, presentaties voorbereiden, en ik hoef er allemaal niet aan mee te doen. Ik heb deze weken een volledig Spaans boek uitgelezen op school (hoera voor mij) en ben ondertussen al begonnen aan een tweede. Of ik slaap een uurtje, wat ik makkelijk kan doen omdat het niemand boeit. In mijn klas zijn er wel mensen waarmee ik praat over mijn weekend en dat soort dingen, maar echt goede vrienden heb ik niet. Ik voel me dan ook best lonely en ik tel de dagen altijd af tot vrijdag, als het eindelijk weekend is en ik mijn vrienden kan zien.
Verder ben ik weer begonnen met sportschool. Dit komt in praktijk neer op fancy water drinken op een yogamatje.
Gelukkig is er nog iets leuks in het vooruitzicht. Een paar dagen geleden ben ik uitgenodigd om mee te gaan op trip door dit district. Dat is provincie Córdoba, Catamarca en la Rioja. Deze trip word georganiseerd door Roteract, een afdeling van Rotary dat geleid word door jongere mensen. De gemiddelde leeftijd van mijn Rotary club is een jaar of 65, en bij Roteract is dat dus niet zo. We gaan veel Roteract clubs bezoeken, het land verkennen, helpen bij Rotary activiteiten, super dus. Het is 15 dagen lang en we vertrekken morgen. Op dit moment ben ik dus bezig met alle toestemmingsmails versturen van mijn counselor, naar de chairman en weer terug. Want met Rotary gaat natuurlijk alles niet zomaar...
Morgen pak ik dus mijn koffers voor de ene laatste keer.

De foto's van de trip zijn te zien op mijn Facebook. Het is nog niet compleet, maar dan krijg je een beetje een impressie van wat ik allemaal heb gezien.

Als ik terug kom heb ik nog 1 maand over. Op 12 juli ben ik weer ready om Nederland te terroriseren. Dus krijg er maar alvast slapeloze nachten van.

Saludos,

Lotte