Het moeilijkste gedeelte van een exchange

Voor de allerlaatste keer kan je je weer in een gemakkelijke stoel laten neerzakken en 10 minuten lezen over een 18-jarig meisje dat in Argentinië zat.
Mijn laatste maand was best heavy. In mijn laatste blog had ik verteld dat er nog een 2,5 weekse trip met Roteract op de planning stond om het district te leren kennen. Deze trip is uiteindelijk verkort tot 1 week door communicatieproblemen met Rotary. We reisden in totaal met 6 exchangers en 2 vaste begeleiders van Roteract door 3 provincies: Córdoba, Catamarca en La Rioja. Het was misschien maar beter dat het maar 1 week duurde, want ik heb heel veel Roteract clubs ontmoet die ons allemaal helemaal volstopten met eten. Tijdens de noordtrip was ik ook lekker aangekomen doordat het enige wat we aten patat met vlees was, en bij deze trip ging het ook lekker. Overdag organiseerden de clubs activiteiten voor ons, zoals naar museums gaan, wijnproeven, rondleidingen krijgen. We sliepen in huizen van Roteract leden om de kosten te beperken. Veruit het leukste uit de trip vond ik de dag dat we naar een klein schooltje gingen midden in de bergen. Het was een gigantisch arme school waar ongeveer 10 leerlingen op zaten. Wij zijn daar een ochtend naartoe gegaan om spelletjes met ze te doen, om met ze te dansen en met ze te praten en ze wat te leren over onze landen. Terwijl we ze woordjes uit verschillende talen leerden werden onze vlaggen gebruikt als superhelden capes en we hebben in een groot boek allemaal een persoonlijk stukje mogen schrijven. Het was heel leuk om te zien hoe dankbaar ze waren, ook de leraren en de directeur van de school, en hoe enthousiast er werd meegedaan met alles wat we verzonnen. Ook vond ik het super om de rest van het district te zien, aangezien ik nog alleen maar in Córdoba geweest was.
Ik heb meer over Rotary geleerd in die week dan in mijn hele jaar. Na zoveel absurd aardige mensen ontmoet te hebben wil ik eigenlijk ook in Rotoract zitten, omdat ik me voor altijd wil omringen met dat level van vriendelijkheid en liefde.
Na het thuiskomen van deze trip had ik besloten om wegens een aantal dingen mijn vliegticket te veranderen naar 3 weken eerder. De laatste twee weken zijn in een waas voorbij gegaan. Omdat mijn gastgezin een reis moest maken en ik niet alleen thuis kon blijven, is er door Rotary nog snel een extra gastgezin georganiseerd, namelijk het gezin van een van mijn beste vriendinnen daar, die in Córdoba woont. Omdat Rotary Rotary is heb ik dit 4 dagen voordat ik zou verhuizen te horen gekregen. Mijn laatste schooldag kwam dus veel sneller dan gedacht. Op mijn laatste schooldag heeft de hele klas voor me gezongen en hebben we ’s avonds met een paar mensen pizza gegeten. Ik weet nog dat ik aan het begin van dit jaar dacht ‘hoe heerlijk zou het zijn aan het eind van het jaar, als ik alles kan verstaan wat mensen zeggen en deel kan uitmaken van het gesprek’. Die avond was dat eindelijk, na 10 maanden lang zwoegen, het geval.
Mijn laatste nachten in Carlos Paz heb ik geslapen in het huis van mijn ‘vader’ in Argentinië. Dat vond ik symbolisch best mooi, omdat ik mijn eerste nachten in Carlos Paz daar ook doorgebracht heb.
Het was heel raar om voor de laatste keer daar te zijn, het enige huis in Argentinië waar ik me thuis gevoeld heb, waar ik help met koken, waar de vriendin van mijn vader nog even mijn bed met een vanille luchtje onderspuit voordat ik kom. Waar mijn vader lachend zegt dat ik niet zo veel bier moet drinken, terwijl hij mijn glas nog 3 keer volschenkt. God, wat ga ik ze missen en wat ben ik ze dankbaar.
Net zoals de eerste week, heb ik de laatste week in Córdoba gewoond. Het kon niet beter. Carlos Paz is leuk, maar Córdoba is de stad die in mijn hart zit en dat zal altijd zo blijven. De laatste keer met mijn twee beste vrienden in het centrum was verdrietig en geweldig tegelijkertijd. We deden eigenlijk precies dezelfde dingen die we altijd deden, met de wetenschap dat we niet wisten wanneer we elkaar weer zouden zien.

15 augustus 2015 verliet ik mijn familie en vrienden om het grote onbekende aan te gaan. 23 juni 2016 verliet ik mijn familie en vrienden om weer terug te gaan naar mijn familie en vrienden. Ik vloog vroeg in de ochtend, dus alleen mijn beste vriendin Elisabeth en mijn vader zijn meegegaan. Voordat we vertrokken had ik door gebrek aan cadeaus nog een brief geschreven aan mijn vader, die ik hem op het laatste moment nog heb meegegeven. Ook had ik nog wat voor Elisabeth en kreeg ik haar ketting die ze altijd omhad.
De vlucht ging eigenlijk een stuk meer relaxt dan de heenweg. Ik had het al een keer gedaan, en nu sprak ik ook de taal wat heel erg scheelt. Vanaf Córdoba vloog ik naar Buenos Aires, waar ik van vliegveld mocht wissen en uren moest wachten, en vanuit daar gelijk door naar Amsterdam. Ik weet nog dat ik op het punt stond om dat vliegtuig in te stappen, en ineens de Telegraaf en de Volkskrant zag liggen. Ik bleef met een ruk stilstaan omdat ik mijn ogen niet kon geloven. De stewardessen spraken Nederlands met elkaar, op de tv voor mijn stoel speelden Nederlandse films. De overgang naar Nederland was dus al begonnen maar in mijn hoofd was ik er nog niet klaar voor. Op de vraag of ik wat wilde drinken antwoordde ik ‘aqua’ en het duurde pas een hele tijd voordat ik ‘dankjewel’ kon zeggen in plaats van ‘gracias’.
Verder liep alles gewoon op rolletjes. Mijn koffer had overgewicht maar ik hoefde niets bij te betalen, ik had alle stempeltjes in mijn pasport die ik moest hebben en deze keer durfde ik gewoon mijn buren in het vliegtuig van hun stoel te jagen als ik naar de wc moest. Natuurlijk heb ik ook gehuild. Als een baby. Het was best kut om mijn stad onder me vandaan te zien glijden en te weten dat ik misschien wel terug kom als toerist, maar nooit meer als onderdeel van de locals.
Landen in Amsterdam was heel erg dubbel. Om het georganiseerde Nederland weer te zien en te weten dat het echt voorbij was. Ik was ook heel erg zenuwachtig om iedereen weer te zien. Er zat ook nog ergens een stemmetje in mijn hoofd die zei: ‘misschien ben je wel heel dik en lelijk geworden’.
Maar het was eigenlijk best geweldig. De eerste knuffel die ik kreeg was van mijn zusje, degene die ik het allermeest gemist had van alles, meer dan goede pizza, hagelslag en mijn ouders (sorry) bij elkaar. Natuurlijk stond mijn hele vriendengroep en mijn familie me ook op te wachten, wat heel erg leuk was maar ook heel raar.
De eerste dag was echt bizar. De eerste keer in mijn eigen woonkamer staan was best emotioneel. Mijn kat herkende me niet meer en rende heel hard voor me weg (of misschien lag het aan het feit dat ik schreeuwend op hem af rende). Samen met iedereen hebben we mate gedronken en bijna niemand vond het lekker. De eerste keer douchen, de eerste plof op mijn eigen bed.

En nu ben ik al meer dan twee weken thuis. Met de ketting van mijn beste vriendin nog steeds om mijn nek, zit ik voor mijn bureau, waar kinderfoto’s, spullen van 5 jaar middelbare school en Spaanse brieven door elkaar heen liggen.
Hoe vaker mensen vragen: 'Hoe was het in Argentinië?' , hoe moeilijker ik het vind om een antwoord te verzinnen. Want 'leuk' is het antwoord dat mensen verwachten maar het was niet alleen maar leuk en soms was het juist een understatement en wil ik schreeuwen: 'geweldig' maar 'ook heel kut'.
Soms lijkt het wel alsof er niets veranderd is. Want iedereen is precies hetzelfde, met uitgaan schreeuw ik alle kermishits mee, werken in mijn moeder’s winkel is bijna alsof ik nooit ben weggeweest. Maar dan vind ik ergens een verdwaalde peso. Die ik dan 5 minuten lang door mijn handen laat glijden en me besef dat alles anders voelt omdat de enige die veranderd is, ikzelf ben. Van tevoren verteld iedereen hoe moeilijk het zal zijn als je weggaat. Ze waarschuwen je voor heimwee, voor slechte gastgezinnen, de taal, maar niemand verteld je hoe moeilijk het is om terug te komen. Natuurlijk heb ik het lastig gehad in Argentinië, maar op dit moment denk ik dat ik nu de lastigste weken van mijn exchange moet beleven.
Er zijn natuurlijk ook dingen die ik niet mis. Zoals nooit ergens helemaal bijhoren, niet in je klas, niet in je gastgezin, niet bij je local vrienden, behalve bij Rotary. Zoals niemand hebben die je langer kent dan een paar maanden, geen geschiedenis met mensen hebben. Je kent dezelfde tv-programma’s niet, dezelfde liedjes niet, dezelfde beroemdheden niet. Zoals stukje bij beetje de taal leren en je dan na 9 maanden beseffen dat je eigenlijk geen idee hebt hoe je ‘ik zeg’ zegt. Bepaalde uitdrukkingen niet snappen. De ‘gewoon lachen en ja knikken’ move perfectioneren. Zoals de homofobie. Argentinië, waar homo absoluut een scheldwoord is en waar er tegen mij gezegd word: ‘zeg maar niet tegen je tweede gastgezin dat je ook op meisjes valt’. Waar iemand in de klas kan zeggen ‘Ik vind homo’s prima hoor, als ik het maar niet hoef te zien want dat is ranzig’ en dat iedereen dan bevestigend knikt.
Zoals altijd op je tenen moeten lopen bij gastgezinnen, je altijd afvragend of je alles goed doet en je niemand tot last wilt zijn. Altijd als eerste opstaan om op te ruimen.
Zoals de beperkte vrijheid, bij alles toestemming moeten vragen aan je gastgezin, rotary club en counselor.
Maar ik kan een twee keer zo’n grote lijst maken met de dingen die ik wél mis. En die lijst is wat het het allemaal waard maakte. Want als ik zonder tranen in mijn ogen deze allerlaatste blog kan schrijven denk ik dat mijn exchange niet geslaagd was.
Het is ook niet zo dat ik het niet heel erg fijn vind om weer terug te zijn. Ik vind het geweldig. Alles is weer vertrouwd. Maar als ik op een verjaardag zit kan ik alleen maar denken aan hoe anders de verjaardagen in Argentinië waren. Als ik mijn kleren opvouw denk ik aan hoe mijn tweede gastmoeder me dat geleerd heeft (gracias Mariel). Op de kermis kon ik het niet laten om tegen een onbekende te doen alsof ik een meisje uit Argentinië was. En als ik moe ben denk ik weer in het Spaans.
Dus mijn jaar zal misschien altijd een deel uitmaken van mijn leven, maar ik moet niet vergeten dat ik hier ook weer wat op moet bouwen. Ik hou me nog steeds zo vast aan alle herinneringen van Argentinië terwijl ik vergeet dat ik het eigenlijk hier moet doen. Zoals ik aan het begin van mijn jaar mezelf eraan moest herinneren om met twee voeten in Argentinië te staan, moet ik nu weer mijn laatste teen in Nederland zetten, hoe bang ik ook ben het beste jaar van mijn leven te vergeten.
Ik moet mezelf niet meer in bed verstoppen en het leven leven zoals ik dat in Argentinië gedaan had. Het beste eruit halen.

Groetjes,

Lotte.