102 dagen, 4 uur en 19 minuten

Op dit moment heb ik 102 dagen, 4 uur en 19 minuten over in Argentinië. 3 maanden en 10 dagen. 15 weken. Heel vreemd.
3 februari was mijn laatste blog, sorry dat het zo lang geduurd heeft. Ik had het te druk met siestas, empanadas eten en mijn moeder ervan overtuigen dat ik écht vandaag aan mijn blog ging. Voordeel is wel dat ik nu lekker veel te vertellen heb, dus zet een kop thee, haal een pak koekjes uit de voorraadkast en nestel je in op de bank. Als je klaar bent met lezen is misschien de apocalypse al begonnen.

Ik heb van begin januari tot eind februari in Uruguay gezeten met mijn tweede gastgezin. Ik heb uitgebreid beschreven in mijn vorige blog hoe cool het was. Toch miste ik na een maand mijn vrienden wel heel erg, omdat mijn sociale contact grotendeels bestond uit mijn gastgezin. Gelukkig is dit Zuid-Amerika, en mensen op straat zijn altijd in voor een praatje of stappen zelf op je af. Hierdoor ging mijn Spaans ook goed vooruit.
Een paar van mijn beste vrienden zouden ook naar Uruguay komen, maar helaas vertrok ik dezelfde dag als zij aankwamen en heb ik niet de kans gehad om ze te kunnen zien. Dat was wel jammer, en langer blijven in Uruguay was helaas geen optie (wel gevraagd aan Rotary, zeiden natuurlijk nee). Het was jammer om Uruguay te moeten verlaten maar aan de andere kant ook heel fijn om weer naar huis te gaan. Het gewone vakantiegevoel dus.
Ik merkte het weer wanneer we Argentinië inreden, want ik kon meteen niet meer rustig slapen (hobbel de bobbel de bobbel). Het was ook heel vreemd om Cordoba in te rijden, in de verte de bergen van Carlos Paz te zien, langs Mujer Urbana te rijden (een gigantisch oerlelijk standbeeld waar iedereen een hekel aan heeft) en te denken: bijna huis.

Daarna was ik weer back in Cordoba, waar ik na 1,5 maand weer in de armen kon springen van de allerbeste exchange studenten ter wereld. Nog een paar dagen in Carlos Paz geweest bij mijn 'vader', verder niet zo heel veel bijzonders gedaan die periode.
Zoals dat gaat in Argentinië stond ik op een ochtend op met de overtuiging dat ik nog een week in dat gastgezin zou hebben. Toen kwam m'n moeder naar me toe om te vertellen dat ik de volgende dag rond een uur of 6 zou verhuizen. Pure paniek, want ik stond op het punt om te vertrekken naar Hernando voor het hele weekend, ik had nog geen cadeautjes, ik had nog helemaal geen zin om te verhuizen, dat een beetje. Dus besloten om de volgende dag 'vroeg' uit Hernando terug te komen. Om half 6 kwam ik thuis en ben ik als een manische al mijn spullen in mijn koffer gaan flikkeren. Om 6 uur was ik klaar, mijn kamer leeg, en al mijn spullen in een koffer, 2 rugtassen en 4 plastic tasjes. Ik ben een talent.
Afscheid nemen vond ik wel lastig, omdat het toch weer het onbekende is waar je naartoe gaat en ik besefte me dat ik heel veel dingen van dit gezin zou gaan missen. Het waren hele lieve en aardige mensen en mijn tijd bij hun vond ik heel nice.

Ik ben nu dus weer terug in Carlos Paz met een nieuw gezin. Ik heb een vader, een moeder en 3 broers, waarvan 1 in Cordoba woont. Weer heel anders dus, omdat ik in mijn vorige gezin 4 zussen had. Hier heb ik ook een eigen kamer, de zolder, en die kan ik bereiken door een super spannende ladder op te klimmen. Daar ben ik nu wel aan gewend, maar om te zien hoe mijn vrienden ermee stuntelen en kruipend mijn kamer binnenvallen is best genieten. Sorry, not sorry. Ik heb weer 2 honden, ik weet de namen maar ik kan ze niet uit elkaar houden (vooruitgang!).
En dit gezin is echt super. Het zijn zulke absurd lieve mensen en ik voel me echt 'part of the family'. Ze zeggen duidelijk wat ze willen, wat ze niet leuk vinden en wat ik kan verbeteren en dat vind ik best fijn. Dan hoef ik me tenminste niet onzeker te voelen of ik het wel goed doe. Ik voel me heel comfortabel in dit gezin en in deze maand is het al echt mijn thuis geworden.
Of misschien ben ik er steeds meer aan gewend om je thuis te moeten voelen in een ander gezin. In mijn eerste gezin duurde het ongeveer een maand voordat ik eten pakte waar zij bij waren, in mijn tweede gezin een week, en in dit gezin 2 dagen. Ook heb ik mijn eerste ochtend alle keukenkastjes open getrokken om te kijken waar alles lag, wat er in de koelkast stond en heb ik extreem hard gezongen in de douche zodat ze daar maar alvast aan gewend zijn. Manieren zoeken om zo snel mogelijk gewend te raken, dat is het eigenlijk.
Dit gezin is wel echt een family family en daar moet ik ook wel aan wennen. Er word wel van me verwacht dat ik niet de hele dag boven zit, dat ik me meng met activiteiten. In mijn vorige gastgezinnen was dit niet het geval.

Ik ben van school gewisseld omdat dit gezin liever had dat ik naar deze school ging. Ik zit dus in het 6de en laatste jaar van Julieta Delfino, een kleine school dat zo'n 10 minuten lopen is vanaf mijn huis. Mijn eerste dag was weer complete chaos. Ik ben de eerste buitenlander die ze hebben gezien dus word ik bestookt met vragen als: 'wat eten ze in Nederland?' 'hebben jullie ook waterflessen of moeten jullie alles dragen met van die waterzakken?' en natuurlijk de goede oude '¿te gusta Argentina?
Het is wel veel leuker nu ik kan communiceren en niet meer afhankelijk ben van de mensen die Engels spreken. Mijn klasgenoten zijn heel aardig en nodigen me voor van alles uit. Ik snap een stuk meer van de lessen, maar alsnog gaan heel veel dingen te snel en hangt het ook van de docent af die lesgeeft. De leraren vragen me af en toe wat maar verwachten niets van me, dus ik hoef eigenlijk weinig te doen. Niet dat ik ook veel kan. Economische vragen beantwoorden in het Spaans is net een beetje te veel van het goede.
Dus qua lesdagen is het niet zo heel anders. Ik verveel me een beetje kapot omdat ik er toch maar gewoon 'ben' en dat is het, dus vaak probeer ik mezelf bezig te houden door Spaans te leren (eindelijk na 8 maanden dat cursusboekje voor Spaans er bij gepakt). Gister besloot ik een boek mee te nemen en dat was de beste beslissing van mijn leven.

Dus elke ochtend word ik wakker om half 7. Dan blijf ik in mijn bed liggen tot 10 voor 7, trek ik mijn kleren aan, kam met glazige ogen mijn haar en vertrek om 7 uur na het ontbijt naar school. Om kwart over 7 beginnen we met het ochtendritueel, in rijen staan en geluidloos kijken hoe de Argentijnse vlag word opgeheven en dan begint er weer een ultra spannende dag. Om 5 over 1 word ik weer vrijgelaten.
's Middags slaap ik heel vaak een paar uur omdat school me best uitput door die continue stroom van Spaanse woorden.
Verder doe ik wel eens wat met klasgenoten, haal ik een ijsje of ga ik naar het centrum als het niet te warm is. Voor het centrum kan ik lopen of de bus nemen, maar omdat het maar een halfuurtje lopen is neem ik alleen de bus als mijn voeten pijn doen. Ik vind de bus redelijk irritant omdat je nooit weet wanneer hij aankomt, voor hetzelfde geld is hij net geweest en sta je anderhalf uur bij de bushalte.
Ik heb wel eens meegemaakt dat ik in de bus zat, de buschauffeur de bus stop zette, een kiosk binnen ging en wat te drinken kocht, en toen weer begon te rijden. Dan snap je wel hoe de situatie hier is.

Mijn Spaans gaat redelijk. En met redelijk bedoel ik dat ik nu we zo ongeveer kan zeggen wat ik wil zeggen en dat ik heel veel versta, maar dat ik nog steeds heel erg achterloop op andere exchange studenten. Dit komt natuurlijk omdat ik me heel lang heb vastgehouden aan het Engels en de eerste 3 maanden nauwelijks wat geleerd heb.
Hoe meer Spaans ik leer, hoe meer ik alle talen door elkaar haal waardoor ik eigenlijk bagger word in 3 talen. Ik gebruik Spaanse grammatica in het Engels, ik vertaal Engelse worden naar het Nederlands. Als ik denk , denk ik vaak in 1 taal met af en toe een ander word er tussen. Welke taal dat is hangt van de dag af. Meestal denk ik in een mengeling van Spaans en Engels, als ik moe ben is het Nederlands.
Ik heb er soms een beetje moeite mee dat zo veel mensen (de meesten Rotary Argentinië) van mening zijn dat het succes van mijn exchange afhangt van het niveau van mijn Spaans. Ik heb me 7 maanden lang eigenlijk een beetje schuldig gevoelt dat ik het zo leuk had terwijl mijn Spaans niet top is. En natuurlijk is de taal absurd belangrijk en het helpt om de ervaring compleet te maken, maar ik heb geen zin om mijn laatste 102 dagen, 3 uur en 2 minuten door te brengen met me zorgen te maken dat ik een slechte exchange student ben. Dus ik ga gewoon genieten van mijn laatste maanden en sorry dat mijn Spaans niet vloeiend is en het nooit zal worden. Ik weet dat ik daardoor niet een waardige exchanger ben maar stiekem vind ik het best leuk hier, ook al schiet mijn brein in een coma als iemand een lang verhaal aan het vertellen is.

Verder was er in maart natuurlijk wat groots: ik werd 18. Het was heel vreemd om niet wakker gezongen te worden door je moeder, maar wel een knuffel te krijgen van je gastmoeder. Om niet het huis vol slingers te hebben en whatsappjes te krijgen van je beste vriendinnen in plaats van dat ze er gewoon zijn op school.
Tijdens het ochtendritueel begon de directrice met haar praatje 'en er is vandaag iemand jarig, ze is nog niet zo'n lange tijd bij ons, maar...' en toen wist ik dat ik de lul was. De hele school heeft voor me gezongen en het was heel ongemakkelijk maar ook heel lief. De meiden uit mijn klas hadden taart en pannenkoeken geregeld, mensen uit andere klassen kwamen naar me toe om me te feliciteren. 's Middags ben ik met mijn 'vader' en zijn vriendin naar het centrum gegaan voor thee en een overdreven groot stuk chocoladetaart. Ik voelde me toch wel een beetje loner zo zonder iedereen.
Zaterdagavond vierde ik het voor vrienden. Ik stond net met iemand buiten toen mijn gastvader me naar binnen riep met een serieus gezicht. Dan kan je natuurlijk alleen maar denken 'wat heb ik gedaan'. Ook toen iedereen in de woonkamer verzameld was en me aankeek met een engelenglimlach gingen nog geen bellen rinkelen. Die rinkelden pas toen iemand de tv aandeed en het filmpje begon te spelen. Het bleek dus dat zo'n beetje iedereen die ik ken in januari een lipdup in elkaar heeft gezet voor mijn 18de verjaardag. Ik heb dit al zo'n 10 keer gezegd, maar ik zeg het gewoon nog een keer: wat was het lief en geweldig, en jullie verdienen ook allemaal een lipdup. Echt bizar dat zoveel mensen dit voor me deden.

Mijn moeder en mijn oma komen me 16 april bezoeken, dus nog een paar weekjes. Ik heb daar absurd veel zin in en kan niet wachten om alle vreemde dingen te laten zien. Altijd als ik een blog schrijf besef ik me hoe vaak ik het woord 'vreemd' moet gebruiken en dat is wel ongeveer het samenvattende woord voor mijn ervaring hier. Maar goed, ze blijven een week hier in Carlos Paz en we gaan lekker op 'safari' door het spannende gebied van de provincie Cordoba.
Het weekend daarna heb ik mijn tweede oriëntatie met alle inbounds en outbounds, en gelijk daarna begin ik mijn reis naar het noorden van Argentinië, daarna naar Chili, en vervolgens naar Buenos Aires. Er komen dus geweldige weken aan en ik loop echt te stuiteren van alle coole dingen die gaan komen.

Verder is het gewoon het leven. Ik mis Cordoba wel heel erg omdat daar de meeste van mijn vrienden wonen. Exchange studenten zijn toch de mensen die je het best begrijpen en de mensen waar je het meeste gemeen mee hebt. Ook voelt Carlos Paz een beetje als een herinnering aan mijn eerste maanden hier en dat probeer ik zo veel mogelijk weg te stoppen. Dus als ik met de bus naar Cordoba ga voelt dat als thuis komen.

102 dagen, 2 uur en 40 minuten. Misschien dat ik de volgende keer het schrijven niet zo lang uitstel, dan verspil ik niet zo veel kostbare minuten.

Saludos.