Eerste maand (:
Blijf op de hoogte en volg Lotte
23 September 2015 | Argentinië, Villa Carlos Paz
Ik ben hier alweer meer dan een maand, en in de tussentijd is er ongelofelijk veel gebeurd. Hier komt een verslag aan die je morgen nog aan het lezen bent, dus als je daar geen tijd voor hebt verzoek ik je vriendelijk om op het rode kruisje bovenin de hoek te klikken.
Ik heb er ondertussen al weer een paar weken school op zitten, dus je zou denken dat ik er al redelijk gewend ben. Nou, niet dus. Elke dag gebeuren er nog dingen waarbij ik denk: 'Uhm jongens, mag dat wel? Is dat normaal?' (Denk aan honden in het lokaal, docenten die gewoon iedereen naar buiten sturen om gewoon lekker in het zonnetje te kunnen zitten)
Om half 7 gaat mijn wekker. Rond 7 uur kom ik mijn bed maar eens uit en om 5 voor half 8 begin ik aan mijn 'walk' van 25 minuten naar school.
Om tien voor 8 gaat de bel. Dan moeten we met de hele school (de mensen die op dat tijdstip al aanwezig zijn) op de binnenplaats staan, de schoolleider begroeten en in stilte kijken hoe de Argentijnse vlag opgeheven word. Daarna mogen we onze klaslokalen in om de lessen te starten. Op dat moment zijn er in mijn klas vaak ongeveer 5 mensen aanwezig. Een uur lang komen mensen binnen slenteren en rond een uur of 9 is de hele klas voor die dag aanwezig.
De lessen zijn ook niet te vergelijken met die in Nederland. We hebben bijna nooit boeken, en áls we boeken hebben, hebben we er 1 per 4 personen. Meestal praat de leraar gewoon een half uur lang terwijl iedereen slaapt (echt), op z'n mobiel zit of in en uit het lokaal loopt. De lessen zijn ontzettend vermoeiend voor me omdat ik nooit enig idee heb waar het over gaat. De eerste twee uur ben ik nog gemotiveerd om er iets van te begrijpen, maar rond een uur of 1 's middags gaat alles het ene oor in, andere oor uit.
Met het vak muziek leren we verschillende danssoorten, en heb al de cha cha cha en de merengue geleerd. Naja geleerd, een beetje giebelen met je danspartner terwijl de halve school toekijkt.
Elke leraar gaat op een ander manier met me om. De ene ratelt vrolijk in het Duits tegen me, de ander verwacht van de enige jongen in mijn klas die Engels spreekt dat hij alle lesstof voor me vertaalt (arm joch), maar de meeste besteden weinig aandacht aan me.
Dat vind ik eigenlijk wel prima want ik krijg aandacht genoeg. Hier op school ben ik net een beroemdheid. Iedereen staart naar me, en als ik terug staar kijken ze snel weg of zwaaien ze naar me. Als ik dan terug zwaai zijn ze helemaal happy.
Mijn eigen klas is ondertussen wel aan me gewend, maar als we activiteiten met de hele school hebben word ik weer overal naartoe geroepen. Het zijn vooral de jongens die dat doen. Het is hier heel wat als je een beetje Engels spreekt, dus je mannelijkheid stijgt wel echt met 70% als je een gesprek met me durft te voeren.
Alle waarschuwingen over de gevaarlijke openbare school heb ik natuurlijk in mijn oren geknoopt, maar ik ging er vanuit dat het wel mee zou vallen. Totdat ik ineens mijn lokale telefoon kwijt was. Overal heb ik gezocht, mijn hele kamer overhoop gehaald, en ineens besefte ik me dat ik hm op school voor het laatst gezien had. Twee dagen lang heb ik rondgelopen zonder lokale telefoon, met de vraag in mijn hoofd: 'Hoe ga ik Rotary vertellen dat mijn telefoon op school gestolen is?' Toen ik nog een laatste keer in mijn tas keek en mijn telefoon in een achterzakje vond, besefte ik me dat ik meer vooroordelen heb dan ik van mezelf gedacht had.
De eerste paar weken in mijn nieuwe gastgezin gingen wat moeizaam. Ze spreken geen Engels en daarom is communicatie lastig. Ik vond het heel lastig om te wennen aan alle nieuwe regels, ook omdat ik niet precies wist wat ze inhouden en daarom per ongeluk dingen deed die blijkbaar niet mochten. Daar hield ik weer een boze gastmoeder aan over en was de sfeer niet echt geschikt om lekker gezellig met z'n allen een familiefilm te kijken. Na mijn 'vader' en mijn counselor ingeschakeld te hebben omdat ik er niet echt happy van werd, zijn ze met mijn gastouders gaan praten en gaat het nu een stuk beter. We doen allemaal meer ons best om ons aan elkaar aan te passen. Ik snap alle regels een stuk beter en doe heel erg mijn best om me eraan te houden. Op hun beurt proberen hun om wat soepeler te worden. Op dit moment gaat het best redelijk.
Mijn Spaans gaat nog steeds moeizaam (ik ben ook pas anderhalve maand hier natuurlijk). Ik begin steeds meer te begrijpen, maar spreken is nog een drama. Gelukkig heb ik geregeld dat ik binnenkort Spaanse les krijg en dan gaat het een stuk sneller.
Ik ben dus de hele dag in 3 talen bezig: Spaans, Engels en Nederlands, en alles door elkaar heen. Ik spreek Engels en Spaans met mijn klasgenoten, maar af en toe zeg ik zonder na te denken iets in het Nederlands. Niet dat ze het doorhebben. Ze vroegen me een keer om iets te zeggen in mijn eigen taal, ik zei: 'What do you want me to say?' en ze keken me vol bewondering aan.
Ik spreek zoveel Engels dat ik zelfs in het Engels begin te denken. Dus mijn conclusie is dat ik na dit jaar 3 talen goed spreek, Nederlands, Engels en Spaans (Misschien ook zelfs Duits, thanks to mijn leraar).
Over het eten hier kan ik zeggen dat ik hoop dat ik straks nog in een vliegtuigstoel pas. Toen ik hier wegging hield ik eigenlijk niet zo van vlees, en vroeg ik me af hoe ik beleefd kon zeggen dat ik niet nog een stuk wilde. Nu werk ik met het grootste gemak bij de lunch twee schnitzels naar binnen. Hetzelfde met tomaat. In Nederland haalde ik van elk broodje gezond de tomatenschijf eraf, nu kan ik volle tomatenschijven naar binnen proppen and I'm enjoying it.
Ik heb mijn gastgezin en een vriend drop laten proeven, en ze gingen allemaal bijna over hun nek. 'I thought it tasted like chocolate!' jammerde die vriend.
Over vrienden gesproken, die heb ik genoeg. Op dit moment ben ik wel een beetje eenzaam omdat de helft van mijn vrienden nu voor een maand in Italië zitten en ik nog niet veel weg mag van mijn gastgezin. Maar school is altijd super gezellig en in het weekend heb ik ook altijd wat te doen.
Verder heb ik elke woensdagavond zangles, en ben ik gevraagd om mee toe doen aan een talentenjacht in school (joepie, nog meer aandacht). Als een goede exchange student zeg ik natuurlijk overal ja op. Dus op de dagen dat het van mijn gastgezin mag zijn mijn middagen gevuld met oefenen.
Dit weekend was het 'La fiesta de la primavera'. Dit betekend 'het feest van de lente' en vieren ze hier (zoals de naam al doet vermoeden) dat de lente begint. Half Argentinië kwam naar mijn stad, Carlos Paz, omdat die om deze feesten beroemd is. De hele stad was het hele weekend vol met tieners. Ik ben zelf 3 keer naar het feest geweest, 2 keer met mijn broer en zus om mate te drinken en 1 keer met wat vrienden van school om naar de bandjes te luisteren.
Maandag was ik hierom vrij, maar dinsdag moest ik officieel naar school. Eenmaal op school aangekomen kon ik na een uurtje weer naar huis omdat er 2 mensen waren komen opdagen in mijn klas.
Nou, dat was het zo ongeveer. Ik hoop dat er niet halverwege mijn verhaal mensen weg geklikt hebben, en anders had ik jullie gewaarschuwd. Ik weet zeker dat jullie mijn sprankelende persoonlijkheid verschrikkelijk missen. Ik mis jullie ook een klein beetje. (Een klein beetje ja, we moeten niet te sentimenteel worden hier.)
(Nog even een hallo voor de brutale klasgenoten die een poging gaan doen om deze blog door de vertaling heen te halen: ¡Hola chickos!)
Groetjes, de nog lang niet ingeburgerde Lotte
Ik heb er ondertussen al weer een paar weken school op zitten, dus je zou denken dat ik er al redelijk gewend ben. Nou, niet dus. Elke dag gebeuren er nog dingen waarbij ik denk: 'Uhm jongens, mag dat wel? Is dat normaal?' (Denk aan honden in het lokaal, docenten die gewoon iedereen naar buiten sturen om gewoon lekker in het zonnetje te kunnen zitten)
Om half 7 gaat mijn wekker. Rond 7 uur kom ik mijn bed maar eens uit en om 5 voor half 8 begin ik aan mijn 'walk' van 25 minuten naar school.
Om tien voor 8 gaat de bel. Dan moeten we met de hele school (de mensen die op dat tijdstip al aanwezig zijn) op de binnenplaats staan, de schoolleider begroeten en in stilte kijken hoe de Argentijnse vlag opgeheven word. Daarna mogen we onze klaslokalen in om de lessen te starten. Op dat moment zijn er in mijn klas vaak ongeveer 5 mensen aanwezig. Een uur lang komen mensen binnen slenteren en rond een uur of 9 is de hele klas voor die dag aanwezig.
De lessen zijn ook niet te vergelijken met die in Nederland. We hebben bijna nooit boeken, en áls we boeken hebben, hebben we er 1 per 4 personen. Meestal praat de leraar gewoon een half uur lang terwijl iedereen slaapt (echt), op z'n mobiel zit of in en uit het lokaal loopt. De lessen zijn ontzettend vermoeiend voor me omdat ik nooit enig idee heb waar het over gaat. De eerste twee uur ben ik nog gemotiveerd om er iets van te begrijpen, maar rond een uur of 1 's middags gaat alles het ene oor in, andere oor uit.
Met het vak muziek leren we verschillende danssoorten, en heb al de cha cha cha en de merengue geleerd. Naja geleerd, een beetje giebelen met je danspartner terwijl de halve school toekijkt.
Elke leraar gaat op een ander manier met me om. De ene ratelt vrolijk in het Duits tegen me, de ander verwacht van de enige jongen in mijn klas die Engels spreekt dat hij alle lesstof voor me vertaalt (arm joch), maar de meeste besteden weinig aandacht aan me.
Dat vind ik eigenlijk wel prima want ik krijg aandacht genoeg. Hier op school ben ik net een beroemdheid. Iedereen staart naar me, en als ik terug staar kijken ze snel weg of zwaaien ze naar me. Als ik dan terug zwaai zijn ze helemaal happy.
Mijn eigen klas is ondertussen wel aan me gewend, maar als we activiteiten met de hele school hebben word ik weer overal naartoe geroepen. Het zijn vooral de jongens die dat doen. Het is hier heel wat als je een beetje Engels spreekt, dus je mannelijkheid stijgt wel echt met 70% als je een gesprek met me durft te voeren.
Alle waarschuwingen over de gevaarlijke openbare school heb ik natuurlijk in mijn oren geknoopt, maar ik ging er vanuit dat het wel mee zou vallen. Totdat ik ineens mijn lokale telefoon kwijt was. Overal heb ik gezocht, mijn hele kamer overhoop gehaald, en ineens besefte ik me dat ik hm op school voor het laatst gezien had. Twee dagen lang heb ik rondgelopen zonder lokale telefoon, met de vraag in mijn hoofd: 'Hoe ga ik Rotary vertellen dat mijn telefoon op school gestolen is?' Toen ik nog een laatste keer in mijn tas keek en mijn telefoon in een achterzakje vond, besefte ik me dat ik meer vooroordelen heb dan ik van mezelf gedacht had.
De eerste paar weken in mijn nieuwe gastgezin gingen wat moeizaam. Ze spreken geen Engels en daarom is communicatie lastig. Ik vond het heel lastig om te wennen aan alle nieuwe regels, ook omdat ik niet precies wist wat ze inhouden en daarom per ongeluk dingen deed die blijkbaar niet mochten. Daar hield ik weer een boze gastmoeder aan over en was de sfeer niet echt geschikt om lekker gezellig met z'n allen een familiefilm te kijken. Na mijn 'vader' en mijn counselor ingeschakeld te hebben omdat ik er niet echt happy van werd, zijn ze met mijn gastouders gaan praten en gaat het nu een stuk beter. We doen allemaal meer ons best om ons aan elkaar aan te passen. Ik snap alle regels een stuk beter en doe heel erg mijn best om me eraan te houden. Op hun beurt proberen hun om wat soepeler te worden. Op dit moment gaat het best redelijk.
Mijn Spaans gaat nog steeds moeizaam (ik ben ook pas anderhalve maand hier natuurlijk). Ik begin steeds meer te begrijpen, maar spreken is nog een drama. Gelukkig heb ik geregeld dat ik binnenkort Spaanse les krijg en dan gaat het een stuk sneller.
Ik ben dus de hele dag in 3 talen bezig: Spaans, Engels en Nederlands, en alles door elkaar heen. Ik spreek Engels en Spaans met mijn klasgenoten, maar af en toe zeg ik zonder na te denken iets in het Nederlands. Niet dat ze het doorhebben. Ze vroegen me een keer om iets te zeggen in mijn eigen taal, ik zei: 'What do you want me to say?' en ze keken me vol bewondering aan.
Ik spreek zoveel Engels dat ik zelfs in het Engels begin te denken. Dus mijn conclusie is dat ik na dit jaar 3 talen goed spreek, Nederlands, Engels en Spaans (Misschien ook zelfs Duits, thanks to mijn leraar).
Over het eten hier kan ik zeggen dat ik hoop dat ik straks nog in een vliegtuigstoel pas. Toen ik hier wegging hield ik eigenlijk niet zo van vlees, en vroeg ik me af hoe ik beleefd kon zeggen dat ik niet nog een stuk wilde. Nu werk ik met het grootste gemak bij de lunch twee schnitzels naar binnen. Hetzelfde met tomaat. In Nederland haalde ik van elk broodje gezond de tomatenschijf eraf, nu kan ik volle tomatenschijven naar binnen proppen and I'm enjoying it.
Ik heb mijn gastgezin en een vriend drop laten proeven, en ze gingen allemaal bijna over hun nek. 'I thought it tasted like chocolate!' jammerde die vriend.
Over vrienden gesproken, die heb ik genoeg. Op dit moment ben ik wel een beetje eenzaam omdat de helft van mijn vrienden nu voor een maand in Italië zitten en ik nog niet veel weg mag van mijn gastgezin. Maar school is altijd super gezellig en in het weekend heb ik ook altijd wat te doen.
Verder heb ik elke woensdagavond zangles, en ben ik gevraagd om mee toe doen aan een talentenjacht in school (joepie, nog meer aandacht). Als een goede exchange student zeg ik natuurlijk overal ja op. Dus op de dagen dat het van mijn gastgezin mag zijn mijn middagen gevuld met oefenen.
Dit weekend was het 'La fiesta de la primavera'. Dit betekend 'het feest van de lente' en vieren ze hier (zoals de naam al doet vermoeden) dat de lente begint. Half Argentinië kwam naar mijn stad, Carlos Paz, omdat die om deze feesten beroemd is. De hele stad was het hele weekend vol met tieners. Ik ben zelf 3 keer naar het feest geweest, 2 keer met mijn broer en zus om mate te drinken en 1 keer met wat vrienden van school om naar de bandjes te luisteren.
Maandag was ik hierom vrij, maar dinsdag moest ik officieel naar school. Eenmaal op school aangekomen kon ik na een uurtje weer naar huis omdat er 2 mensen waren komen opdagen in mijn klas.
Nou, dat was het zo ongeveer. Ik hoop dat er niet halverwege mijn verhaal mensen weg geklikt hebben, en anders had ik jullie gewaarschuwd. Ik weet zeker dat jullie mijn sprankelende persoonlijkheid verschrikkelijk missen. Ik mis jullie ook een klein beetje. (Een klein beetje ja, we moeten niet te sentimenteel worden hier.)
(Nog even een hallo voor de brutale klasgenoten die een poging gaan doen om deze blog door de vertaling heen te halen: ¡Hola chickos!)
Groetjes, de nog lang niet ingeburgerde Lotte
-
24 September 2015 - 11:05
Rem Jonker:
hoi Lotte blij te lezen dat het alweer een stukje beter gaat met je gastouders, en hopelijk komt het helemaal goed.anders echt weer aan de bel trekken bij de counseler.de club of je eerste gastvader kontakt
Wat een verhaal over de school, wel leuk dat je mee doet aan zangles en dansles en songfestival. Probeer maar zo gauw mogelijk je Spaans te leren, dan kun je goed communiceren met je mede-studenten.
Zijn zij van dezelfde leeftijd of jonger, en evenveel jongens als meiden/
zoals je weet hebben wij
volgende week 6 oktober afscheidsparty van Leandro, maar dat heeft hij al wel met jou besproken denk.
Nu hou je taai en ik blijf graag op de hoogte van je doen en laten daar.
Groeten Rem -
24 September 2015 - 11:59
Ellen Kragting:
Hoi Lotte,
Meid, ik heb superveel bewondering voor je hoe je je overal doorheen slaat! Ik zie dit mijn puber nog niet door hoor ;-)
Groetjes, Ellen -
24 September 2015 - 12:40
Elina:
Hoi Lotte
Heb mij er doorheen geworsteld hoor.... Haha, natuurlijk niet, makkie, je schrijft zo beeldend dat het een genot is te lezen, ongeacht hoe lang het is.
Wens je heel veel succes verder met de integratie, het gaat je lukken. Van weinig naar veel vlees eten vind ik al een prestatie, doe ik je niet na. Denk ik.
Veel geluk en plezier, kijk al uit naar je volgende verslag.
Groetjes Elina en de rest van de Valkeringetjes.
-
24 September 2015 - 12:41
Marcel:
hey nichtje,
blijf vooral jezelf, lekker veel eten, een paar dingen gewoon kwijt raken. dat Spaans ach dat komt wel goed toch, als je maar niet in het programma "grenzeloos verliefd" komt, dat trek ik niet qua emotie. Nou meid zet m op he x -
24 September 2015 - 14:45
Britt:
Heej bijna nichtje
Super leuk om te lezen hoe je het daar hebt
We missen je ❤️
Dikke kus Britt -
24 September 2015 - 15:56
Oma Agaath:
Hoi lieverd,
Wat fijn om je verhaal te lezen geweldig zo mooi zoals je de belevenissen verwoord.,al was ik van het één en ander op de hoogte.
Ik ben apetrots op je dat je dit avontuur aangaat met alle andere gewoontes en de taal barriére.Dit neem je mee in je verdere leven. Succes verder Oma Agaath xxx -
25 September 2015 - 14:56
Suuusss:
Lotttieee!
Hahahahaha dat over die tomaat is echt te geniaal #herkenbaar. Ik had verwacht fat je spaans je wel lekker af zou gaan, jaartje op t oscar gehad, dan spreek je t toch vloeiend?En al laat je nou estrada overvliegen voor je spaanse les dan kun je mooi je zang, dans en spaans combineren, ideaaaaaal ;) wel goed dat het al wat beter gaat met je gastgezin en super vet die talentenjacht toch? ;) #spotlight haha veel plrzier nog! En k heb al zin in je volgende verhaal ;) -
26 September 2015 - 15:28
Afra Schipper:
Hoi Lotte,
Jouw verhaal te lang.. hoe kom je erbij, het is super boeiend. Je kan prachtig schrijven en het mooi verwoorden, ik zie jou nog wel eens een boek schrijven. Je komt na een jaar als een ander mens terug en in de tussentijd willen we nog graag jouw verhalen lezen.
Liefs Oom Johan en Tante Afra. xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
