Avonturen, palmbomen en dipdagen
Blijf op de hoogte en volg Lotte
03 Februari 2016 | Uruguay, Punta del Este
Er is in deze anderhalve maand weer heel wat gebeurd in mijn bestaan als Rotary Exchange Student. In mijn vorige blog woonde ik nog maar net in Cordoba, met mijn nieuwe gastgezin.
Ik heb het bussysteem ondertussen redelijk onder de knie gekregen. Dit heb ik gedaan door op alle mogelijke manieren de verkeerde bus te nemen, de bus te missen, verkeerde richtingen op te gaan, de bushalte niet kunnen vinden, te verdwalen in het centrum en er achter te komen dat je het richtingsgevoel van een kip hebt.
Ik leef nog steeds, er is niets gebeurd en ik heb er heel wat avonturen bij.
Dus de meeste dagen zat ik in het centrum met vrienden, in een park mate te drinken of slenterende ik door het winkelcentrum. Als ik niet naar het centrum ging zat ik thuis te lezen , films te kijken of mijn pepernoten voorraad op te eten. Die zijn dus op.
Ik heb een aantal weken als illegale inwoner doorgebracht omdat mijn toeristenvisum verlopen was en Rotary in Argentinië geen actie ondernam. Om ervoor te zorgen dat ik bij de grens van Uruguay niet in problemen zou komen ben ik zelf in mijn eentje naar de migratiedienst in Cordoba gegaan om mijn visum voor 10 dagen te verlengen. Was ook een hele ervaring. De nacht daarvoor had ik een feestje, dus niet geslapen, nauwelijks gegeten, meel in mijn oor, en dan de halve stad door sjezen. Ik was wel blij dat mijn Spaans in ieder geval goed genoeg was om alles zelf te kunnen doen.
het was heel vreemd om kerst en oud en nieuw zonder familie te vieren. Kerst vierde ik met mijn gastgezin, wat heel anders was dan thuis. kerstavond zaten we bij familie, aten we gezellig en was er vuurwerk. Eerste kerstdag gingen we naar de andere kant van de familie om precies hetzelfde te doen. Op oud en nieuw werd ik uitgenodigd door mijn 'vader' om het in Carlos Paz te komen vieren. Daar hebben we met wat mensen de hele avond aan het meer gezeten, empanadas gegeten en uiteindelijk naar het vuurwerk gekeken, wat zo'n 2 minuten duurde.
Mensen hebben me gewaarschuwd dat ik het tijdens kerst en alles moeilijk zou kunnen krijgen omdat het echt een familieding was. Ik heb er eigenlijk weinig last van gehad omdat ik alleen maar kon denken 'wat ben ik blij met deze familie'. Natuurlijk heb ik de kerstcross wel heel erg gemist (;
Op 15 januari zijn we vertrokken naar Uruguay, daar zit ik dus al een tijdje. We gingen met de auto, en na anderhalf uur rijden konden we weer omkeren omdat ik mijn Rotary documenten vergeten was. Lekker ongemakkelijk moment. Verder ging de reis prima en had ik geen gezeur bij de douane om mijn visum.
Uruguay is heel erg mooi. Het is hier veel groener dan in Argentinië, met natuurlijk wat palmbomen. Punta del Este word het 'Miami van Zuid Amerika' genoemd. Eigenlijk komen alleen mensen met heel veel geld hier. We zitten in een appartementen complex wat 1 minuut lopen is vanaf de zee, en 10 minuten lopen vanaf het centrum. De hele familie is hier ook aanwezig, alle ooms en tantes, neven en nichten. Iedereen loopt hier in en uit bij elkaar. De golven in de zee zorgen ervoor dat je binnen 2 seconden magisch aan de andere kant van het strand beland bent. Klinkt als een perfect leventje, en ik heb ook absoluut niets te klagen natuurlijk, maar ik mis mijn vrienden in Cordoba wel heel erg. Ik hoop dat ik nog een klein beetje tijd heb als ik terug kom, voordat ik naar mijn derde gastgezin ga.
We winkelen hier heel veel omdat alle kleren in Argentinië zo duur zijn. Elke twee dagen word er wel wat gekocht. Ook zijn we naar Montevideo, de hoofdstad, geweest voor het winkelcentrum. Daar was een Forever 21, een Zara, en nog wat winkels waardoor het voelde alsof ik weer in Europa was. Ik moet weer heel erg wennen aan de valuta hier, wat Uruguayaanse pesos zijn.
Elke ochtend ga ik naar de sportschool in het complex, wat in de praktijk meer een beetje fabulous water drinken is. 's Middags ga ik naar het strand met mijn familie of ga ik in mijn eentje lopen naar het centrum. Daar probeer ik met zo veel mogelijk mensen te praten om mijn Spaans te verbeteren, en dat gaat best goed en dat is natuurlijk heel leuk. De mensen hier zijn heel open en altijd in voor een praatje. Verder heb ik een boek in het Spaans gekocht om meer te leren. Ik hoop het voor het einde van het jaar uit te hebben, wish me luck.
Met mijn Spaans gaat het wel redelijk, ik kan me nu redelijk uitdrukken maar ik ben er nog lang niet te vrede mee. Als ik terug ben in Carlos Paz ben ik van plan om mijn Spaanse lessen weer op te pakken.
In Uruguay ben ik dus al naar Montevideo geweest. Verder zijn we naar een strand geweest waar je van kliffen af kon duiken, wat ik ook gedaan heb natuurlijk. We zijn naar een boerderij geweest waar ze zelf Dulce de Leche maakten en waar ik ook voor het eerst een echte koe heb gemolken. Ik kom uit Westfriesland, en mijn eerste koe melk ik in Uruguay.
Verder heb ik af en toe een beetje dipdagen, waarin ik eigenlijk niet kan wachten om naar huis te gaan en dit af en toe zo vreemde land achter me te laten. Om weer in mijn eigen bed te slapen, mijn kat te zien en Alles is Liefde te kunnen kijken met mijn familie. Om uit te kunnen gaan met mijn vrienden en elk liedje mee te kunnen zingen. Op dit moment klinken alle liedjes als de Macarena. 'AKdlj aksdfjh askdjfh kashf Heeeee Macarena' . Op zulke dagen probeer ik mezelf zo veel mogelijk af te leiden door films te kijken, te schrijven of te tekenen.
Terwijl ik nu aan het schrijven ben herinner ik me dat ik vannacht droomde dat ik voor een piano zat en dat het me niet meer lukte om te spelen. Ik overleef het niet als dat in het echte leven gebeurd.
Ik heb nog meer dan 5 maanden over voordat ik weer terug moet/mag, en ik ben niet van plan om die dagen te besteden aan dipdagen. Want als ik denk aan alle dingen die ik ga missen als ik terug kom (Dulce de Leche, fernet, empanadas, de andere exchange studenten, dulce de leche, dansen op Marama en Rombai, dulce de leche, de achterlijke schoenen waar iedereen hier op loopt, lomitos, alfajores, en heb ik dulce de leche al gezegd?) dan wil ik mezelf het liefst vastketenen aan een boom hier zodat ik niet terug hoef. Waarschijnlijk moet ik een extra koffer meenemen, om al dat eten en een paar exchange studenten niet te hoeven missen.
-
03 Februari 2016 - 16:49
Ellen Kragting:
Hoi Lotte,
Wat maak je toch veel mee!
En altijd als ik dat lees, denk ik drie dingen:
- Wat bijzonder; allemaal ervaringen voor het leven
- Mijn 17 jarige jongenspuber had dit allemaal niet overleefd/had dit niet aangekund. Ik vind je dus heel stoer
- Arme Monique; dit is wel de ultieme oefening in loslaten!
Ik wens je nog een paar goede maanden toe!
Groetjes, Ellen -
03 Februari 2016 - 17:10
Mma Monique:
He lieverd, de DVD ligt al bijna in de koffer hoor! In april gaan wij samen 'Alles is liefde' kijken! xxx
-
03 Februari 2016 - 17:26
Oma Agaath:
Lieverd wat heb je veel meegemaakt ,en vele levenslessen doorstaan .stoere dame.ben je al lekker bruin.het was weer een knap verslag met je belevenissen.het is altijd weer fijn om te lezen hoe het je vergaat in Argentinië.liefs oma Agaath. -
03 Februari 2016 - 19:13
Tante Afra Blüm:
Hoi Lotte,
Wat een geweldig verhaal weer zeg, leuk en spannend en wat maak je veel mee.
Het verhaal van je vergeten documenten is ook wel erg apart, op dat moment een domper en niet leuk het te moeten vertellen, maar later kun je er om lachen. Ook bijzonder een ander soort kerst en oud en nieuw mee te maken. Voor je het beseft is het april en komen Oma Agaath en jouw mam jou bezoeken, leuk om naar uit te kijken. Geniet van je maanden die je daar nog bent.
Liefs Tante Afra. xxx
-
03 Februari 2016 - 21:09
Maria-Jeanne:
Lieve lieve Lot. Wat ben ik trots op jou. Wauw, stoere chick. Lef, zelfstandigheid, doorzettingsvermogen en schrijvers kwaliteiten........jij red je wel. Toppertje.
Xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley